Kemik uzatma cerrahisi gerek eksternal fiksatörler gerekse intramedüller çivilerle uygulansın, ortopedik cerrahinin en karmaşık ve uzun süreli girişimlerinden biridir. Tedavinin başarısı yalnızca cerrahi teknikle sınırlı olmayıp ameliyat sonrası dönemde hastanın düzenli ve sistematik takibiyle doğrudan ilişkilidir. Uzatma süreci; latent dönem, distraksiyon, konsolidasyon ve cihaz çıkarımı sonrası dönem olmak üzere dört evreden oluşur. Her aşama ağrı, nörovasküler yaralanma, pin dibi enfeksiyonları, eklem kontraktürleri, dizilim bozukluğu ve yetersiz rejenerat kalitesi gibi özgün riskler barındırır. Erken dönemde ağrı kontrolü, nörovasküler değerlendirme ve eklem hareket açıklığının korunması ön plandadır. Distraksiyon evresinde uzatma hızı ve ritminin doğru uygulanması, rejenerat kalitesiyle nörovasküler komplikasyonların önlenmesi açısından kritik öneme sahiptir. Bu dönemde pin dibi enfeksiyonları, kas kontraktürleri ve eklem subluksasyonları tedavi gerektiren sorunlardandır. Konsolidasyon evresinde rejeneratın kalsifikasyonu ve aksiyel yüklenme takibi yapılırken cihaz çıkarımı sonrası özellikle eksternal fiksatör kullanılan hastalarda refraktür ve deformite riski dikkate alınmalıdır. Biyomekanik sorunların yanı sıra özellikle pediyatrik ve kozmetik boy uzatma olgularında psikolojik ve sosyal etkiler de göz ardı edilmemelidir. Sonuç olarak, kemik uzatma cerrahisi multidisipliner takip gerektiren, hasta-hekim iş birliğine dayalı bir süreçtir. Olası komplikasyonların öngörülmesi ve etkin yönetimi hem fonksiyonel hem de psikososyal sonuçların başarısını artırmaktadır.