Total diz artroplastisi (TDA), özellikle ileri evre diz osteoartriti olan hastalarda ağrıyı azaltmak ve yaşam kalitesini arttırmak için kullanılan yaygın ve etkili bir cerrahi yöntemdir. Ancak, yapılan çalışmalara göre hastaların %8-14`ü ameliyat sonrası memnuniyetsizlik yaşamaktadır. Bu memnuniyetsizlikte, kullanılan dizilim teknikleri önemli rol oynamaktadır. Klasik yaklaşım olan mekanik dizilim, femur ve tibia implantlarının frontal düzlemde mekanik aksa dik yerleştirilmesini esas alır. Bu, düz bir dizilim hattı oluşturarak implant sağkalımını arttırmayı hedefler. Ancak son yıllarda, modern implant malzemeleri ve gelişmiş tekniklerle birlikte bu yaklaşımın kişiselleştirme açısından yetersiz kalabileceği düşünülmektedir. Yeni teknikler, hastaya özgü diz anatomisini dikkate alarak daha fizyolojik bir diz hareketi sağlamayı amaçlamaktadır. Bu bağlamda farklı dizilim yöntemleri geliştirilmiş ve test edilmeye başlanmıştır. Amaç, TDA`da ideal komponent pozisyonlamasını sağlayacak tekniklerin karşılaştırmalı olarak özetlenmesi ve değerlendirilmesidir.